FRIE J. JACOBS

Poëzie/Poetry

© Frie J. Jacobs, 

all rights reserved

   

Nu het nog kan



Als ze stapt swingt de wereld mee, fladdert haar 

haar achter de wolken aan. De rode jurk zwaait reeds naar 

morgen, dan gaat ze het ochtendlicht kleuren 

met geuren van zoete seringen.


Als ze danst draait de aarde rond de maan, 

wervelt haar adem in lichte schemer. De nachtegaal

laat de kanariegele teunisbloem verstaan

dat je maar beter blijft zingen.


Nu het nog kan.



Publicatie 21 oktober 2017 De schaal van Digther





Chemo



‘s Morgens kamt ze woorden uit haar lange haren, vlecht zinnen 

tot dromen die ze bewaart voor wanneer nu naar later verlangt.  


Elke zevende lettergreep legt ze opzij, om een knot van te maken

die de werkelijkheid vervangt, als dat nodig mocht zijn.


Het laatste woord steekt ze op zak, weet ze straks wat te zeggen 

aan die vreemde vrouw die een voor een haar haren verliest.




Publicatie oktober 2017 Het Gezeefde Gedicht





IJstijd



De regen was er al, de koude niet. Die kwam later.  

Van dan af zaten ze ijzig stil te staren naar de eigen tenen 

in gerafelde pantoffels die geen soelaas boden. Vroeger


dachten ze dat herinneringen voor warmte zouden zorgen, 

later. Helaas in bittere vrieskou sterft alle denken af. Ook 

een uitgesproken woord dat verlossing kon bieden bevroor 


stommelings in hun kelen. Op een of andere manier 

staan ze overeind, nu. Twee stalagmieten, onverzettelijk 

afgezonderd van elkaar. Ieder met hetzelfde verdriet.



Publicatie mei 2017 Het Gezeefde Gedicht





Hoe haar oude handen



Hoe haar oude handen fors een vers gewassen handdoek vouwen, 

nog warm van het drogen. Dwingend, maar uit toewijding naar 

haar hand gezet, zegt ze.


Hoe haar oude handen de stof bevoelen en achter de spiegel

van vermoeide ogen naar een verloren herinnering zoeken,

een verleden herbeleven en zij het zorgvuldig in de plooi legt. 

Als een manier van rouwen.


Hoe haar oude handen de gedachten aan hem en het katoen 

gladstrijken, zonder valse rimpels. Om te troosten, net gelijk 

wasverzachter, zegt ze.



Publicatie mei 2017 Het Gezeefde Gedicht

Eerste Prijs, Poëzieprijs C.C. Boontje 2017, publicatie april 2017 






Zoals haar gele jurk



Zoals haar gele jurk lacht naar de zee, zo wuift ze 

vaarwel naar een zomer, de hemel en ook naar jou.


Of je gaat mailen later, of whatsappen misschien?


En als veel mensen schelpen rapen zakt het strand, 

vaart het schip aan de horizon tot aan je zandkasteel. 


Om samen de zeilen te zetten naar het paradijs.

Voor altijd. En of ze haar gele jurk zal dragen dan?


Op zo’n toon van mooie liedjes duren niet lang.


Ondertussen loop je verder op blote voeten, zo 

neem je altijd een beetje zand met je mee.



Publicatie maart 2017 Het Gezeefde Gedicht

Publicatie mei 2017 Zeg het met tekst





Lege coulissen



Hoeveel dagen zonder gedachten zijn aan haar voorbijgegaan?

Niet eens uit het geheugen gesmolten als ijs in een voorjaarszon, 

maar geruisloos en onopgemerkt weggespoeld, verdronken 

in de diepte van een dal.


Hoeveel uren staat ze beneden aan de oever van de rivier,

starend naar vloeibare taferelen? Ogen strak, schouders verstijfd.

In elke glinstering vermoedt ze een spiegelbeeld van het leven,

verderop stroomafwaarts.


Hoeveel jaren al kijkt ze naar een blind tableau vivant, luistert 

naar stemmen achter haar? Schuifelt doorheen lege coulissen,

in het licht van uitgeleefde schijnwerpers, naar de tegenspeler 

aan de overkant, die altijd zwijgt.



Publicatie december 2016 Het Gezeefde Gedicht

Opgenomen in Dichterbij, initiatief van de Alzheimer Liga, uitgeverij EPO, ISBN 9789464078954





Het universum



Het universum is klein behuisd, 

leeft in achtergebleven kruimels op het aanrecht, 

een verloren haartje in de lavabo 

of de paardenbloemparachute 

die naar de tuin van de buren verhuist,

in de wimper waar een verbeten traan mee vecht

of dat onooglijk sproetje in je hals. 

Ja, daar woont het sowieso.



Publicatie juli 2016 Het Gezeefde Gedicht





Het vertoon van de wereld



Het vertoon van de wereld loopt voorbij 

mijn venster: een manke fanfare breekt 

in tweekwartsmaat de klinkers uit de straat. 


Na de majoretten laat de Juglans regia van hiernaast 

disharmonisch zijn noten vallen. Een moeder 

schermt haar kind af dat met veel theater schreit.


Het tafereel graveert een spoor van schrammen 

op het gemoed en de trommel van mijn oor. 


Schoonheid heeft geen buitenkant, zit niet binnenin. 

Het is een onwaarneembaar ding dat onverhoeds 

in je schaduw glijdt.



Publicatie mei 2016 Het Gezeefde Gedicht

Publicatie in Azertyfactor, mei 2016





De nacht



De nacht is gekrompen licht.

Het hemd van de dag 

dat te warm gewassen is.


Het hangt te drogen

in halve duisternis.

Hoe meer het droogt

hoe meer het krimpt.

Heel de wereld is nu

gehuld in lichtgemis.

Alleen, heel ver weg

een laatste punt verlicht.


Hoop dat je klaar bent

met dat nieuw te maken hemd

voordat de nacht beëindigd is.



Publicatie januari 2016 Het Gezeefde Gedicht

Publicatie in Azertyfactor, februari 2016





Over de vrouw die elke dag een gedicht schrijft



Ze schrijft elke dag een gedicht. 

‘s Avonds leest ze het hardop voor zichzelf voor. Stopt het vel papier in een grote kartonnen doos, zorgvuldig bewaard in de kleerkast. 

Zo gaat dat al van toen ze zestien was. Elke dag een gedicht. 

Zonder een dag over te slaan. Ook niet in moeilijke dagen. Altijd heeft ze haar werkstuk voltooid.

Duizenden vellen liggen er nu. Niemand las ze ooit. Niemand die haar schrijven bewondert. Niemand die het bekritiseert. Niemand die er naar vraagt. 


Lang geleden heeft ze eens een gedicht verstuurd. Poëziewedstrijd. 

Netjes getypt in vijfvoud - zoals gevraagd - correct gefrankeerd. Nimmer kwam er een antwoord. Pijn. Ontgoocheling.  


Verbeten en vol overtuiging schreef ze voort. Schrijft ze voort. 

Elke dag een gedicht. Niemand die het leest. Niemand die er ooit een heeft gehoord.


De doos is vandaag tot de rand gevuld en zo zwaar dat de schimmel, die onderaan verder en verder het papier verteert, ze zou doen uiteenvallen bij de geringste poging haar op te tillen.


(1996?)




Publicatie in Azertyfactor, februari 2016

Publicatie januari 2016, eigen website

^