FRIE J. JACOBS
Poëzie/Poetry
Nu het nog kan
Als ze stapt swingt de wereld mee, fladdert haar
haar achter de wolken aan. De rode jurk zwaait reeds naar
morgen, dan gaat ze het ochtendlicht kleuren
met geuren van zoete seringen.
Als ze danst draait de aarde rond de maan,
wervelt haar adem in lichte schemer. De nachtegaal
laat de kanariegele teunisbloem verstaan
dat je maar beter blijft zingen.
Nu het nog kan.
Publicatie 21 oktober 2017 De schaal van Digther
Chemo
‘s Morgens kamt ze woorden uit haar lange haren, vlecht zinnen
tot dromen die ze bewaart voor wanneer nu naar later verlangt.
Elke zevende lettergreep legt ze opzij, om een knot van te maken
die de werkelijkheid vervangt, als dat nodig mocht zijn.
Het laatste woord steekt ze op zak, weet ze straks wat te zeggen
aan die vreemde vrouw die een voor een haar haren verliest.
Publicatie oktober 2017 Het Gezeefde Gedicht
IJstijd
De regen was er al, de koude niet. Die kwam later.
Van dan af zaten ze ijzig stil te staren naar de eigen tenen
in gerafelde pantoffels die geen soelaas boden. Vroeger
dachten ze dat herinneringen voor warmte zouden zorgen,
later. Helaas in bittere vrieskou sterft alle denken af. Ook
een uitgesproken woord dat verlossing kon bieden bevroor
stommelings in hun kelen. Op een of andere manier
staan ze overeind, nu. Twee stalagmieten, onverzettelijk
afgezonderd van elkaar. Ieder met hetzelfde verdriet.
Publicatie mei 2017 Het Gezeefde Gedicht
Hoe haar oude handen
Hoe haar oude handen fors een vers gewassen handdoek vouwen,
nog warm van het drogen. Dwingend, maar uit toewijding naar
haar hand gezet, zegt ze.
Hoe haar oude handen de stof bevoelen en achter de spiegel
van vermoeide ogen naar een verloren herinnering zoeken,
een verleden herbeleven en zij het zorgvuldig in de plooi legt.
Als een manier van rouwen.
Hoe haar oude handen de gedachten aan hem en het katoen
gladstrijken, zonder valse rimpels. Om te troosten, net gelijk
wasverzachter, zegt ze.
Publicatie mei 2017 Het Gezeefde Gedicht
Eerste Prijs, Poëzieprijs C.C. Boontje 2017, publicatie april 2017
Zoals haar gele jurk
Zoals haar gele jurk lacht naar de zee, zo wuift ze
vaarwel naar een zomer, de hemel en ook naar jou.
Of je gaat mailen later, of whatsappen misschien?
En als veel mensen schelpen rapen zakt het strand,
vaart het schip aan de horizon tot aan je zandkasteel.
Om samen de zeilen te zetten naar het paradijs.
Voor altijd. En of ze haar gele jurk zal dragen dan?
Op zo’n toon van mooie liedjes duren niet lang.
Ondertussen loop je verder op blote voeten, zo
neem je altijd een beetje zand met je mee.
Publicatie maart 2017 Het Gezeefde Gedicht
Publicatie mei 2017 Zeg het met tekst
Lege coulissen
Hoeveel dagen zonder gedachten zijn aan haar voorbijgegaan?
Niet eens uit het geheugen gesmolten als ijs in een voorjaarszon,
maar geruisloos en onopgemerkt weggespoeld, verdronken
in de diepte van een dal.
Hoeveel uren staat ze beneden aan de oever van de rivier,
starend naar vloeibare taferelen? Ogen strak, schouders verstijfd.
In elke glinstering vermoedt ze een spiegelbeeld van het leven,
verderop stroomafwaarts.
Hoeveel jaren al kijkt ze naar een blind tableau vivant, luistert
naar stemmen achter haar? Schuifelt doorheen lege coulissen,
in het licht van uitgeleefde schijnwerpers, naar de tegenspeler
aan de overkant, die altijd zwijgt.
Publicatie december 2016 Het Gezeefde Gedicht
Opgenomen in Dichterbij, initiatief van de Alzheimer Liga, uitgeverij EPO, ISBN 9789464078954
Het universum
Het universum is klein behuisd,
leeft in achtergebleven kruimels op het aanrecht,
een verloren haartje in de lavabo
of de paardenbloemparachute
die naar de tuin van de buren verhuist,
in de wimper waar een verbeten traan mee vecht
of dat onooglijk sproetje in je hals.
Ja, daar woont het sowieso.
Publicatie juli 2016 Het Gezeefde Gedicht
Het vertoon van de wereld
Het vertoon van de wereld loopt voorbij
mijn venster: een manke fanfare breekt
in tweekwartsmaat de klinkers uit de straat.
Na de majoretten laat de Juglans regia van hiernaast
disharmonisch zijn noten vallen. Een moeder
schermt haar kind af dat met veel theater schreit.
Het tafereel graveert een spoor van schrammen
op het gemoed en de trommel van mijn oor.
Schoonheid heeft geen buitenkant, zit niet binnenin.
Het is een onwaarneembaar ding dat onverhoeds
in je schaduw glijdt.
Publicatie mei 2016 Het Gezeefde Gedicht
Publicatie in Azertyfactor, mei 2016
De nacht
De nacht is gekrompen licht.
Het hemd van de dag
dat te warm gewassen is.
Het hangt te drogen
in halve duisternis.
Hoe meer het droogt
hoe meer het krimpt.
Heel de wereld is nu
gehuld in lichtgemis.
Alleen, heel ver weg
een laatste punt verlicht.
Hoop dat je klaar bent
met dat nieuw te maken hemd
voordat de nacht beëindigd is.
Publicatie januari 2016 Het Gezeefde Gedicht
Publicatie in Azertyfactor, februari 2016
Over de vrouw die elke dag een gedicht schrijft
Ze schrijft elke dag een gedicht.
‘s Avonds leest ze het hardop voor zichzelf voor. Stopt het vel papier in een grote kartonnen doos, zorgvuldig bewaard in de kleerkast.
Zo gaat dat al van toen ze zestien was. Elke dag een gedicht.
Zonder een dag over te slaan. Ook niet in moeilijke dagen. Altijd heeft ze haar werkstuk voltooid.
Duizenden vellen liggen er nu. Niemand las ze ooit. Niemand die haar schrijven bewondert. Niemand die het bekritiseert. Niemand die er naar vraagt.
Lang geleden heeft ze eens een gedicht verstuurd. Poëziewedstrijd.
Netjes getypt in vijfvoud - zoals gevraagd - correct gefrankeerd. Nimmer kwam er een antwoord. Pijn. Ontgoocheling.
Verbeten en vol overtuiging schreef ze voort. Schrijft ze voort.
Elke dag een gedicht. Niemand die het leest. Niemand die er ooit een heeft gehoord.
De doos is vandaag tot de rand gevuld en zo zwaar dat de schimmel, die onderaan verder en verder het papier verteert, ze zou doen uiteenvallen bij de geringste poging haar op te tillen.
(1996?)
Publicatie in Azertyfactor, februari 2016
Publicatie januari 2016, eigen website